Η κρίση του ευρώ είναι απόρροια μιας πολιτικής επιλογής: της ενεχυρίασης του κοινού νομίσματος από την ΕΕ, αντί της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Μια τέτοια αναδιάρθρωση θα μπορούσε να είχε θωρακίσει το ευρώ, αλλά θα απαιτούσε μια εισφορά σε μετρητά από τις τράπεζες, οι οποίες θα είχαν καταθέσει μέρος του χρέους τους στο όλο εγχείρημα. Τα γαλλικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα λέγεται ότι έχουν περίπου 50 δις ευρώ του ελληνικού χρέους στους ισολογισμούς τους, ενώ ένα ποσό 28 δις ευρώ αποδίδεται στις γερμανικές τράπεζες [1].
Ωστόσο, η προστασία πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ που βρίσκονται σε χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς δεν επιτρέπει τέτοιους παρακινδυνευμένους χειρισμούς. Κύριος στόχος της πίεσης που ασκείται στο ευρώ είναι να υποχρεωθούν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν και, συνεπώς, να πραγματοποιηθεί μια γιγαντιαία μεταφορά εισοδήματος από τα νοικοκυριά προς τις επιχειρήσεις, κυρίως προς τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς [2]. [...]
