Tο ίδιο το αίτημα της κοινωνικής ασφάλισης δε βγαίνει έξω από τα όρια του καπιταλισμού, δεν προϋποθέτει την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Διεκδικώντας κοινωνική ασφάλιση, διεκδικούμε το δικαίωμά μας να επιβιώνουμε στα γηρατειά και σε περιπτώσεις ασθένειας ή αναπηρίας. Πρόκειται για μια διεκδίκηση αμυντική, που σκοπό έχει την κατά το δυνατό προστασία των εργαζόμενων από τη φυσική και ηθική φθορά.
Oλος ο κοινωνικός πλούτος παράγεται από τους εργαζόμενους και όχι από τους κεφαλαιοκράτες. Oλος ο πλούτος που συσσωρεύεται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών είναι η υπεραξία που έκλεψαν, είτε άμεσα (στην παραγωγή και διανομή των υλικών αγαθών) είτε έμμεσα (μέσω του αναδιανεμητικού προς όφελός τους ρόλου του κρατικού προϋπολογισμού). Γι’ αυτό και η κοινωνική ασφάλιση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν παραχώρηση προς τους εργάτες, αλλά ως ελάχιστο δικαίωμά τους. Aν είναι να μιλήσουμε στα σοβαρά για ανταποδοτικότητα, τότε πρέπει οι κεφαλαιοκράτες να απαλλοτριωθούν και οι εργαζόμενοι να γίνουν κύριοι του προϊόντος της δουλειάς τους. [...]
