'' «Ὑπάρχει ἕνας μέγιστος πολιτικὸς νόμος τοῦ Θουκυδίδη: «ἰσόψηφοι ὄντες καὶ οὐχ ὁμόφυλοι τὸ ἐφ᾿ ἑαυτὸν ἕκαστος σπεύδῃ» (βιβλ. 1, 141.6). Ἡ δημοκρατία (ἰσόψηφοι ὄντες) προϋποθέτει τὴν ὁμοιογένεια καὶ τὴν ὁμογένεια, γιατὶ ἀλλιῶς ἕκαστος τὸ ἐφ᾿ ἑαυτὸν σπεύδει. Ἄρα ἡ δημοκρατία λειτουργεῖ μὲ ὁμόφυλο. Τὸ πολυπολιτισμικὸ δημιουργεῖ γκέτο καὶ ζεῖ ὁ καθένας στὸ γκέτο του. Ἡ ἰσότητα τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων εἶναι στοιχεῖο ἀνεπαρκέστατο γιὰ συγκρότηση κοινωνίας. Γίνεται ἕνα σκορποχώρι ὅπου καθένας γιὰ τὸ ἐφ᾿ ἑαυτὸν σπεύδει.» [...] «Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η πολυπολιτισμικότητα συγκρούεται με την ουσία της δημοκρατίας καθώς η τελευταία, ως πολιτικό σύστημα, πρέπει να στηρίζεται σε μία αμοιβαία εμπιστοσύνη και αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών και στην αίσθηση αυτών περί ενός κοινού οράματος και κοινών ηθικών υποχρεώσεων. Και αυτά κείνται πολύ παραπάνω από την απλή διακήρυξη πίστης στην δημοκρατία, στο Σύνταγμα και στους νόμους την οποία επιβάλλει ο «συνταγματικός πατριωτισμός» του «δικαίου του εδάφους». Όταν η πολυπολιτισμική κοινωνία περιλαμβάνει τόσο διαφορετικές πολιτισμικά ομάδες ώστε να μην υπάρχει κοινό όραμα, κοινές αξίες και κοινές ηθικές υποχρεώσεις, τότε η κοινωνική αλληλεγγύη καταρρέει και επικρατούν φυγόκεντρες δυνάμεις.»''
