Γράφαμε ότι ολισθαίνουμε σε ένα νέο Μεσαίωνα. Όπου η γνώση
εξαφανίζεται και γίνεται καθέδραν μονόλογος μίας οθόνης προς τους
υπηκόοους επιρροής. Μάλλον είμασταν αισιόδοξοι. Γιατί ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση, υπήρχε περιθώριο για σκέψη, για αμφησβήτηση, για δημιουργία, για πρόοδο.
Φαίνεται λοιπόν ότι το ρολόι γυρνά ακόμα πιο πίσω. Στο πρωτόγονο
ένστικτο της επιβίωσης. Καμμία κοινωνική αλληλεγγύη, καμμία μέριμνα για
τους αδύναμους της κοινωνίας. Ένα φονικό τσιμέντο αναμένει έξω από ένα
εξ’ ίσου ανασφαλές σπίτι. Ποιός θα διανοείτο να πιστέψει στο λίκνο του πολιτισμού, ότι η
γιαγιά 75 χρονών που περίμενε το λεωφορείο για να πάει δώρο στο
εγγονάκι της ανήμερα τα Χριστούγεννα, θα έπεφτε νεκρή, θύμα στυγνής
δολοφονίας. Ποιός πατέρας ..............
